Το παιδί του δρόμου… με ένα όνειρο κρυφό!

Προβολές: 13665

alt

Το παιδί του δρόμου… με ένα όνειρο κρυφό!

Συνέντευξη στον Σάκη Γκουρνέλη

Τι κοινό μπορεί να έχουν ο Βρετανός Μοχάμεντ Μο Φάρα με τον «δικό» μας Νίκο Τσικούρα, το παλικάρι από τον Τύρναβο; Και οι δύο είναι δρομείς μεγάλων αποστάσεων, με τη διαφορά πως ο νεαρός αθλητής μέσα σε μια τετραετία κοντά έχει πετύχει τόσα πολλά και φυσικά τα όνειρα γι’ αυτόν δεν έχουν ταβάνι.

alt

Και το μεγάλο του όνειρο δεν μπορεί να είναι άλλο από τη συμμετοχή στους Ολυμπιακούς Αγώνες είτε στους προσεχείς το 2020 στο Τόκυο, είτε σε βάθος χρόνου αφού τα καλύτερα τώρα έρχονται.

Με πρότυπο λοιπόν τον Βρετανό δρομέα (ο πιο γρήγορος άνθρωπος στα 5 και 10 χλμ στον κόσμο, ένας φτωχός άνθρωπος από την Σομαλία που πάλεψε στην ζωή μόνος του για να γίνει ο καλύτερος), ο Τυρναβίτης δρομέας βαδίζει στα δικά του χνάρια, με τα πρώτα δείγματα γραφής να είναι άκρως ενθαρρυντικά.

Και δεν το λέμε εμείς αλλά οι επιδόσεις του στη σύντομη αυτή πορεία του αφού έχει πετύχει τόσα πολλά.

Είναι μόλις 27 ετών (γεννημένος στις 13 Μαρτίου το 1991) και ανήκει στο Γ.Σ. Γλυφάδας ενώ τα πρώτα του βήματα τα έκανε στον Γ.Σ. Τυρνάβου, αν και εμείς τον γνωρίσαμε στα γήπεδα της ΕΠΣΛ όταν και αγωνιζόταν ως αριστερός οπισθοφύλακας στην Ακαδημία Τυρνάβου κατά κύριο λόγο-όσο για πνευμόνια ούτε λόγος ακούραστος-, Αργυροπούλι και Τύρναβο 2005.

Πλέον άλλαξε στρατόπεδο και από το γρασίδι, έχει πάρει σβάρνα… τους δρόμους και κάνει προπονήσεις σε καθημερινή βάση (4-5 ώρες), ασχολείται με αγροτικές δουλειές αλλά η αγάπη του γι’ αυτό που κάνει, του δίνουν δύναμη και κουράγιο να συνεχίσει για να πετύχει…

Μάλιστα ο Τυρναβίτης Νίκος Τσικούρας βρέθηκε τις μέρες του Πάσχα στο Ρότερνταμ στον διεθνή μαραθώνιο ανάμεσα σε 60.000 αθλητές και ήρθε 59ος στην κατάταξη των ανδρών (και 66ος στο σύνολο) με νέο ατομικό ρεκόρ με χρόνο 2:35:18! Πήρε βέβαια και την πρώτη θέση ανάμεσα σε όλους τους Έλληνες που συμμετείχαν στον αγώνα.

Μια εμπειρία μοναδική για τον αθλητή που είδε δυο όψεις: η πρώτη ότι μετείχε για πρώτη φορά στην καριέρα του σε διεθνή μαραθώνιο υψηλού επιπέδου ενώ η δεύτερη ότι για πρώτη φορά έκανε Πάσχα μακριά από την πόλη του χωρίς τους δικούς του ανθρώπους.

Με τον ίδιο είχαμε μια ενδιαφέρουσα συζήτηση για την απόφαση του να αλλάξει άθλημα, τις φιλοδοξίες και το πόσο δύσκολο είναι να ανταποκριθείς στις δύσκολες αυτές συνθήκες δουλειάς αλλά και απαιτήσεων και θυσιών που χρειάζεται να κάνει κανείς όταν πρόκειται για πρωταθλητισμό.

-Πως και ασχολήθηκες με τον στίβο ενώ προέρχεσαι από τον χώρο του ποδοσφαίρου;

-Με τον στίβο ασχολήθηκα όταν με είδε ο προπονητής στίβου Νίκος Καραΐσκος και με παρότρυνε να μπω να τρέξω και από τότε το αγάπησα πολύ το τρέξιμο. Ήταν ένα ερέθισμα και δεν χρειάσθηκε χρόνος για να μπω στο «τριπάκι» και πλέον έχω αφοσιωθεί σε αυτό και προσπαθώ κάθε μέρα να δουλεύω σκληρά προκειμένου να γίνομαι ολοένα και καλύτερος.

-Στη χώρα μας υπάρχουν οι κατάλληλες υποδομές και συνθήκες για έναν αθλητή να κάνει πρωταθλητισμό;

-Δυστυχώς στην Ελλάδα και ειδικά τα τελευταία χρόνια με την κρίση που βιώνουμε σαν λαός, δεν υπάρχουν υποδομές για πρωταθλητισμό. Χαρακτηριστικότερο παράδειγμα είναι πως προπονούμαι στον δρόμο με κίνδυνο την σωματική μου ακεραιότητα σε καθημερινή βάση αφού εκτίθομαι. Όμως η αγάπη μου γι’ αυτό που κάνω αποτελεί το μεγάλο μου «όπλο» και προσπαθώ να ανταποκριθώ στις απαιτήσεις με δυνατές προπονήσεις, φουλ τρέξιμο, γυμναστήριο, καλή διατροφή. 140 χλμ περίπου την εβδομάδα δείχνει το κοντέρ προπόνησης…

-Ποια είναι τα μελλοντικά σου σχέδια;

-Σίγουρα κάθε συμμετοχή μου σε μια μεγάλη διοργάνωση αποτελεί έναν προσωπικό στόχο για μένα αλλά φυσικά το μεγάλο και συνάμα κρυφό μου όνειρο είναι η συμμετοχή σε μια Ολυμπιάδα. Πάνω απ’ όλα θέλω να είμαι υγιής και από κει και πέρα, θα προσπαθήσω με όλες μου τις δυνάμεις να κάνω την υπέρβαση.

-Υπάρχουν άνθρωποι που σε στηρίζουν στον δύσκολο αυτόν δρόμο που χάραξες;

-Από την πρώτη στιγμή της ενασχόλησης μου με τον στίβο, αυτός που με στήριξε και με στηρίζει τόσο οικονομικά, όσο και ηθικά είναι ο πρόεδρος της EXALCO ALUMINIUM SYSTEM, Γιάννης Καντώνιας. Ειλικρινά χωρίς αυτόν δεν θα μπορούσα να κάνω πολλά πράγματα, του οφείλω πολλά και τον ευχαριστώ μέσα από τα βάθη της καρδιάς μου για τη συμπαράσταση του αυτή αλλά και την αγάπη που δείχνει στο πρόσωπο μου.